Last trip with the ship

Eenmaal voorbij de Canarische Eilanden kwamen we iedere dag zuidelijker, en dat betekend... Zon! Althans, dat was de planning, maar het was regelmatig een beetje of volledig bewolkt en soms regende het ook nog. Ik heb me af en toe weleens afgevraagt of we wel echt langs de kust van Afrika aan het varen waren. Wel was het heerlijk warm en jawel, ook waren er nog genoeg dagen dat de zon wel gewoon scheen en die dagen heb ik er dan ook erg van genoten. Qua kleur lig ik weer volledig op zomerschema.

Om de tijd op zee te doden, het was namelijk nog een dikke week varen, hebben we ons weer uitstekend vermaakt met een ‘breek de week middag en avond bbq’ (dat sloot naadloos aan op elkaar), een ‘restjes tapas avond’, series kijken, sterrenwacht houden (is erg mooi op zee), dolfijnen kijken (ondertussen al veel verschillende soorten gezien), zonnen boven op de brug (ik voornamelijk) en flessenpost sturen. Van een collega had ik een fles mee op reis gekregen en die wilde ik natuurlijk gebruiken dus waar kan je dan beter een fles posten dan voor een Afrikaans land waar je ook nog mensen kent. Wie weet overbrugt de fles de 160 mijl naar de kust, dat zou toch leuk zijn.

Hoe dichter we bij Nigeria kwamen hoe warmer het werd en daarmee ook het zeewater. Dat betekend dat je ook weer wat andere dieren kan spotten. Zo heb ik de laatste dagen op zee heel veel vliegende vissen gezien. Die beestjes zijn echt cool. Ze springen uit het water, vliegen dan een aantal meters, soms wel meer dan 100, en plonsen dan weer terug in het water. Soms komen ze niet zo goed uit en stuiteren ze weer terug de lucht in en dan vliegen ze gewoon nog een eindje tot het ze wel lukt om weer in het water te landen.
Ook heb ik 2 portugeese oorlogsschepen gezien. Voor wie dat niet kent, het is geen echte kwal, maar een complexe kolonie van vier typen poliepen (geen kennis zonder wikipedia ).
Op een van die mooie zonnige dagen kwamen we ook nog midden in een groep walvissen terecht! Ik denk dat ik er wel 10 gezien heb. Een paar dichtbij het schip een aantal wat verder weg. Wat een mooi gezicht blijft dat. De een zwaait even met z’n staart, de ander ligt lekker te zonnen en drijft voorbij en nog weer anderen zwemmen op het dooie gemakje en puffen af en toe wat water omhoog.

Buitenom het kijken naar de schat aan zeedieren moest er op het schip nog van alles gedaan worden om de aankomst in Nigeria zo soepel mogelijk te laten verlopen. Zelfs als je alles op orde hebt dan bedenken ze wel iets wat niet in orde is en dat is nogal frustrerend voor de bemanning. Uiteraard heb ik geprobeerd een steentje bij te dragen. Zo heb ik op een warme ochtend een overall aangetrokken en ben ik samen met Rik het vuilnis uit gaan pluizen. Al het plastic echt apart in zakken en in de juiste containers. Het overige afval bij elkaar en wat overboord mocht en kon overboord gegooid. Ik kan je verzekeren dat je je na zo’n klusje niet meer echt fris voelt. Zeker niet als al dat afval al een paar dagen in de hitte aan het rijpen is. Maar het was wel fijn om weer fysiek bezig te zijn. Verder heb ik nog wat kleine klusjes voor de kap gedaan, zoals het invullen van formulieren en mocht ik weer kapster spelen. Dit keer de 2e en 3e stuurman geknipt maar ook Rik. Dat is natuurlijk wel even spannend want als het dan mislukt heb je daar zelf het meeste last van. Gelukkig ziet het er allemaal heel netjes uit en ben ik weer blij met het eindresultaat evenals de mannen.
Ook heb ik nog kunnen helpen met de nieuwe medicijnen invoeren en medicijnen verzamelen, want alle medicijnen zijn in Nigeria verboden ook als je ze op recept hebt gekregen. Dat was in ons geval met Malariapillen voor een maand of 5, antibiotica, vitaminepillen, crèmepjes etc. best een flinke zak vol. Dat betekende dus alle prive spullen verstoppen en wat je denkt nodig te hebben voor jezelf op een plekje leggen waar ze het niet zouden vinden.
Ook de medicijnen die altijd aan boord zijn moesten achter slot en grendel, en de verboden medicijnen verstopt.
Verder heb ik nog geholpen bij het nalopen van de voorraadkast met etenswaar. Want als er iets over de datum is kan dat weer een boete opleveren.
De mannen zelf hebben ook veel werk gehad, zo moest niet alleen de voorraadkast worden nagelopen maar ook de koeling en de vriezer, moest alle administratie op orde zijn, hadden ze in Ravenna al spullen ingeslagen om de autoriteiten mee om te kopen, werden alle dure flessen wiskey en de sloffen sigaretten verdeeld over de hutten zodat die niet weggegeven konden worden, moesten ze een hoop contracten op orde brengen waaronder die van mij, heb ik in Ravenna een stempel gekocht die de kapitein nodig had om papieren officieel in orde te maken, hebben ze met een aantal man de galley schoongemaakt, zijn de medicijnlijsten aangepast aan de Nigeriaanse onzin regels (zo waren paracetamol en antimalariamedicatie verboden aan boord te hebben, terwijl die toch wel nodig waren voor het gebied waar we waren), zijn overal hangsloten aan bevestigd en hebben ze houdbaarheidsdatums gemaakt voor spullen waar niks op stond. Het mag duidelijk zijn dat je niet zomaar naar Nigeria kan.

En als je denkt dat je dan klaar bent, vergeet het maar. Voordat je aankomt bij Nigeria moet je nog 2 dagen door piratengebied. Ook hier moet het nodige voor gebeuren want je wil absoluut niet dat er mannen met de meest brute wapens aan boord komen. Om te beginnen werd er rond het schip een soort prikkeldraad maar dan met scheermesjesachtige dingen rond het schip gehangen. Alle ramen die licht naar buiten gaven werden afgeplakt met aluminiumfolie zodat er geen licht naar buiten kon en we minder zichtbaar zouden zijn. We kregen een drill voor wat te doen als er piraten aankomen en als er piraten aan boord zijn en ons te pakken zouden hebben. Als je dan een drill doet omdat er echt wat kan gebeuren wordt het toch ineens best serieus allemaal. Je hoopt dat alles het gewoon blijft doen en dat ze je niet zien, of je schip niet interessant vinden. Het veiligheidslevel was ge-upgrade naar level 2. Dat betekende alle deuren altijd op slot, geen sleutels of waardevolle spullen laten slingeren etc. Mochten er dan piraten aan boord komen dan wordt het ze in ieder geval iets moeilijker gemaakt. Niemand mocht meer aan dek komen, dus daar mocht ook niet meer gewerkt worden en ’s avonds gingen we volledig op donker. Geen verlichting aan op het schip ook niet wat normaal gesproken moet, het automatische identificatie systeem uit en alles goed op slot. Je vaart dan als een spookschip rond.
Verder hadden we een piratenwachtschema. Dat betekende i.p.v. 1 matroos bij een stuurman op wacht dat er nu 2 waren. 1 voor bakboord en 1 voor stuurboord en dat de hele dag en niet alleen ‘s nachts. Gelukkig was er op de eerste dag en nacht niks gebeurd dus er was nog maar 1 dag en nacht te gaan voor aankomst in Nigeria. Weer de hele dag erg rustig gelukkig en dus de laatste nacht in, en dan gebeurd wat je echt niet wil dat er gebeurd. Ik was rond 2 uur ’s nachts wakker geworden omdat ik wat levendige dromen had door mijn malariatabletten en ik was nog niet in slaap gevallen toen ineens alles uitviel! Een blackout! Dat bedenk je niet! Middenin piratengebied lig je dan met je schip helemaal stil en geen lamp die het meer doet. Ik Rik wakker geschud maar die was natuurlijk ook al wakker geworden want ineens is het stil aan boord en dat is echt een beetje eng als je ergens vaart waar van alles mis kan gaan. Bovendien ben je gewend aan lawaai en klopt stilte niet aan boord. Rik uit z’n bed om polshoogte te nemen, ik in de hut gaan zitten tot Rik weer terug was. Iedereen wakker en de machinisten zo snel als ze konden de motor weer aan de praat krijgen. Gelukkig verstaan ze hun werk en nog geen 10 minuten later deed alles het weer. Op zo’n moment besef je pas dat je toch wat meer gespannen bent dan anders.
Gek genoeg hebben we daarna toch weer gewoon geslapen en de volgende morgen was de aankomst in Nigeria gepland.

Na een tocht van 16 dagen op zee was het dan zover. 10 uur in de ochtend zou het beveiligingsbootje komen (bootje met 10 mannen met geweren) en de loods. Het beveiligingsbootje was netjes op tijd maar de loods maakte het 12 uur en uiteindelijk half 2. Het Afrikaanse gevoel had ik gelijk weer te pakken.
Omdat de kap niet wilde dat er rond mijn aanwezigheid op het schip problemen zouden ontstaan bij de autoriteiten was mij gevraagd om tijdens het inklaren in mijn hut te blijven. Mijn contract was natuurlijk nep dus beter voorkomen dan genezen.
Wel kon ik bij de tocht over de rivier buiten mee kijken. Een bijzonder zicht, vissersbootjes tussen misschien wel 100 schepen die ten anker lagen. Van die schepen was denk ik zo’n 80 procent onbemand en niet meer in staat om weg te varen. Of dat dan schepen zijn die gekaapt zijn of daar achter gelaten om welke reden dan ook dat wist niemand. Vervolgens allemaal vissersdorpjes langs de rand van het water en alle Afrikaanse taferelen die bij een Afrikaans dorp horen. Ik vond het toch wel weer erg mooi om te zien.
Rond het avondeten waren de autoriteiten weer van boord en hoorde ik de verhalen, hoewel ik ook veel had kunnen volgen omdat ik van Rik een radio had gekregen waarop ik mee kon luisteren.
Het aanleggen duurde erg lang, dat kon ik dan vanuit mijn hut nog wel zien, dit kwam omdat we twee sleepboten hadden gekregen die niet wisten wat hun taak nou precies was. Vervolgens stond er een ongeduldige havenmeester te wachten en ook de mensen van quarantaine en van de immigratie stonden te popelen om hun werk te doen oftewel, om spullen te bietsen. Maar je kan niet aan boord als de gangway nog niet klaar ligt dus ze moesten wel even wachten.
Vervolgens begon het circus. Ik denk dat de kapitein zich had voorbereid op veel weggeven en weinig last krijgen dus zodra de zinnen:’We kunnen de medicijnkast gaan controleren maar dat gaat heel lang duren’ of ’ We willen alle documenten zien’ voorbij kwamen had de kap ze al mee naar buiten genomen voor een onderonsje. De sloffen sigaretten en de whiskey gingen als zoete broodjes over de toonbank. Het moest wel allemaal in een zwarte vuilniszak worden aangeleverd want niemand op de kade mag natuurlijk zien dat jij zoveel spullen hebt meegenomen van het schip. De mensen die dus eigenlijk de lading moesten inspecteren of de papieren moesten controleren hebben dat niet gedaan omdat ze 1 geen verstand hadden van dat werk en 2 omdat ze daar niet komen om hun werk uit te voeren. Wel was er iets mis met mijn gele boekje... De GGD is volgens de Nigerianen geen erkende gezondheidsinstelling dus al die inentingen enz. waren niet in orde. Dat heeft dus ook nog een fles whiskey gekost. Gelukkig hadden we alleen nog maar goedkope wiskey en andere rommel in de kast liggen en dat geeft een stuk makkelijker weg.
Uiteindelijk iedereen weer weg, en even wat rust aan boord. De kade was bewaakt dus dat gaf ook wel een fijn gevoel en iedereen na het eten lekker naar de hut om wat te ontspannen. Totdat er ineens een hoop getoeter en lawaai van buiten kwam. Er was een belachelijk groot schip op veel te hoge snelheid voorbij komen varen waardoor ons schip meegezogen werd. We lagen ineens een meter of 4 van de kant af, nog een wonder dat er geen trossen gebroken waren. Ze nemen het hier niet zo nauw met de veiligheidsregels.

De volgende dag kwamen de Costums nog aan boord. Ook die gingen gelijk naar de store toe en 1 van hen was een lijstje aan het maken van wat we hadden. Vervolgens wordt er dan aangegeven wat ze mee willen krijgen en nog geen half uur later waren ze ook weer weg, dat houdt in de eerste lading. Die dag zijn er wel 20 mensen van de Costums geweest die allemaal een graantje mee wilde pikken. Het is echt schaamteloos. Ergens snap je het wel, maar de mensen die iets komen halen zijn niet de mensen uit de armere lagen van de bevolking dus wordt je er toch al gauw heel simpel van. De totale schade was uiteindelijk 3 dozen bier, 4 dozen bitter lemon, 6 rode wijn, 6 rum, 10 wiskey en 17 sloffen sigaretten. Totaal is dat dan 735 euro. Dit resultaat viel me mee.
Diezelfde dag konden ze beginnen met het lossen van het zwaarste stuk. De dag daarna zou dan de bak waarop dat zware stuk gelost werd weggevaren worden en zouden wij moeten verhalen. Daarvoor moest een loods komen maar die is de hele dag niet op komen dagen zelfs niet nadat er door de kapitein de hele dag achteraan gelopen was. De stemming begon wat minder te worden want iedereen wilde zo snel mogelijk weer weg uit Nigeria. Ik had daar niet zo’n last van want ik kon gewoon lekker van het zonnetje genieten daar waar de mannen doorweekt van het zweet aan dek moesten werken, en daarnaast vond ik de Afrikaanse manier van doen wel weer leuk om te zien. Ik snap dat wanneer je je werk niet kan doen het iets minder leuk is dus op verzoek van de kap een muzieklijstje samengesteld. Ik heb hem de’ Let’s dance Niger’ playlist genoemd en iedereen had wel een nummer voor dit lijstje. In dit lijstje waren o.a. nummers terug te vinden als ‘ was ik maar bij moeder thuis gebleven’, ‘Don’t kill me tonight’, ‘Losing my religion’ en ‘ Keep on smiling’. Deze laatste werd veelvuldig via de megafoon aan dek afgespeeld om de spirit er een beetje in te houden. Uiteindelijk werd er die dag niks meer gedaan en hadden ze voor de volgende dag na veel gedoe toestemming gekregen om op de bak te lossen en hoefde we dus niet meer te verhalen. Dit betekende voor de mannen werken van 07:00 uur tot laat in de avond.

Na 6 dagen in Nigeria was het schip dan eindelijk leeg en was het tijd om te vertrekken. Ook dit ging weer lekker vlotjes, de loods was veel te laat waardoor we bang waren dat we misschien niet meer konden vertrekken maar uiteindelijk kwam hij toch. Toen hij er was waren er nog geen sleepboten, die wel besteld waren dus is er besloten om het maar zonder sleepboten te doen want de kap wilde echt heel graag weg. Het beveiligingsbootje was wel weer optijd aanwezig.
Na het stukje over de rivier, koers gezet richting open zee en weer twee dagen door piratengebied. Dat betekend dat er extra wacht is, niemand meer aan dek en al het andere wat ik eerder al beschreef.
Wel werd er tijd gemaakt om de eerste dag op zee weer een zwembad op te bouwen. Samen met Rik en de 2e stuurman alle balken verzameld en ervoor gezorgd dat het zwembad zo snel mogelijk weer ‘back in buisness’ was.

Al met al is Nigeria mij erg meegevallen en heb ik weer veel bijzondere dingen gezien.
Wel vond ik het steeds heel raar om te bedenken dat ik in het land was waar mensen elkaar genadeloos afmaken, ontvoeren, martelen etc. Daar heb ik op het kleine stukje van Nigeria waar wij waren echt niks van gemerkt. Het blijft dus een onwerkelijke wereld voor mij en misschien is dat maar goed ook.

Eenmaal weer op zee hebben we de boot, na het piratengebied, weer in oude staat hersteld en was het zwembad meer dan welkom. Het was nog zeker 4 dagen warm genoeg om even in het zwembad te plonsen, dat houdt in dat het zeewater nog 4 dagen warm genoeg was om lekker in te plonsen. Toen de zeetemperatuur de kritieke grens van 21 graden had bereikt was het zwembad ineens een stuk minder aangenaam. En ja, bij een zwembad horen buiten eten, bbq-en, platen (gourmetten maar zonder pannetjes), gezellige avondjes op de brug en in de bar. Ook het dolfijnen en walvissen spotten en dit keer ook tonijnen en nog een groep grienden vlak naast het schip behoorden weer tot de bezigheden.
Door al die gezelligheid kom je dan in rap tempo steeds een beetje dichter bij, voor ons, de eindbestemming met het schip. We stappen weer af waar we ook opgestapt zijn, Las Palmas. 11 maart komen we daar aan dus ook de voorbereidingen voor het backpacken zijn nu onderdeel van iedere dag. De hut weer in ere herstellen, tas inpakken en kijken of alles wel past en je niet teveel meesjouwt, tickets boeken, duikcursus plannen, routes bepalen en er bij voorbaat al achter komen dat je tijd tekort gaat komen. Heerlijk!

Als we 11 maart aankomen in Las Palmas blijven we daar nog 1 nachtje. 12 Maart vliegen we dan naar Amsterdam terug om vervolgens op 13 maart richting Bangkok te vliegen. Het is zover, we sluiten het ene avontuur af en beginnen aan het volgende. We hebben er allebei heel erg veel zin in en zijn weer toe aan een nieuwe uitdaging. Hoe leuk het op het schip ook was en hoeveel mooie dingen we ook hebben meegemaakt het is tijd voor iets anders en daar gaan we met volle teugen van genieten!