Africa here we come!

We gaan even in z’n achteruit...
Vertrokken vanuit Porto Torres, terug door de straat van Bonifacio, langs de Stromboli, door de straat van Messina met alle dikke, grote en leuke dolfijnen erbij, om de neus en de hak van de laars heen, en op het stuk richting Ravenna moet ik even een nieuwe ervaring vermelden. Een avond en nacht lang dikke windkracht 9! De uitspraak ‘van je bed worden gelicht’ krijgt hierbij een volledig nieuwe betekenis. Het is alsof je met huis en al in een achtbaan zit, het lichte gevoel in je hoofd en je maaginhoud die 83 keer over de kop gaat inclusief. Je gaat meters omhoog om vervolgens weer meters naar beneden te klappen. Daarbij kan je dus ook niet echt op 1 plek in je bed blijven liggen. Alles klappert, valt, rolt, verschuift en jijzelf daarbij. Water dat tot boven de brug uitkomt, wat ik dan niet meer heb gezien omdat ik op mijn bed ben blijven liggen, en dat hoor je dan langs je hut stromen. De motor die door het rot weer uitvalt. Bijzondere ervaring. Gelukkig was het de volgende dag over en was de zon weer terug met een rustig zeetje, het verschil kon niet groter zijn. Vervolgens aangekomen op de ankerplaats voor Ravenna. We konden nog niet gelijk naar binnen.
In deze periode van varen en ankeren was er nog een drill. Eentje waar ik niet aan mee kon doen. Ze moesten een reddingsoperatie na spelen. Er was een matroos ‘gewond’ in een kleine ruimte. Nu was het aan de bemanning om hem er veilig en goed uit te halen. Vervolgens wordt dan geëvalueerd of het goed ging. Ook hadden ze nog een ‘safety meeting’, hierbij worden dan ongelukken besproken die zich op andere schepen hebben voorgedaan en de ongelukjes op dit schip zodat ze hier weer van kunnen leren. De drills en meetings zijn aan boord echt onuitputtelijk.

Op 3 februari mochten we de haven van Ravenna in. In deze haven zou de boot volledig vol geladen worden. Dit was ongeveer 4 dagen hard werken. Jawel, er moest echt gewerkt worden. Voor de stuurmannen was het dus niet meer alleen wachtlopen en het schip netjes houden. Ze moesten werkdagen maken van 06:30 uur tot 22:00 uur en dat is dan flink aanpoten. Dus hier moet ik toch toegeven dat er af en toe ook echt hard gewerkt wordt.
Voor mij was het weer een fantastische haven. De kapitein vertelde toen we nog onderweg waren naar Ravenna dat Florence niet zo super ver weg was en dat dat een mooie stad is. Dus ik opzoek naar treinen die van Ravenna naar Florence gingen en ook gekeken voor hotels. 2 dagen voordat we naar binnen gingen heb ik mijn reis bevestigd en de dag dat we de haven in gingen ben ik op de trein gestapt richting Florence. Het was een rit van 3 uur en om half 9 ’s avonds kwam ik daar aan. Mijn hotel was maar 300 meter van het station, natuurlijk schrijven ze er dan niet bij welke richting je op moet lopen dus heb ik aan een conducteur gevraagd (zijn dienst zat erop) of hij wist waar mijn hotel stond. Hij kon geen woord engels dus wenkte hij alleen maar dat ik mee moest komen. Een beetje op m’n hoede die man gevolgd en inderdaad na 300 meter (denk ik dan) wees hij op mijn hotel. Super fijn, al die Italiaanse mannen zijn zo behulpzaam! Na het inchecken ben ik mijn hotelkamer gaan bewonderen... Een bed waarbij je kont een halve meter lagen lag dan je voeten en je hoofd, douche deurtjes die ieder moment uit hun rails konden wiebelen, een wc die de hele dag doorspoelde en geen gordijnen voor mijn ramen waardoor ik naar al mijn buren kon zwaaien. Gelukkig was het schoon en hoefde ik niet zoveel tijd in die kamer door te brengen. Die avond alleen maar in een klein tentje vlak bij het hotel wat gegeten en vervolgens gaan slapen.

De volgende dag dus op pad in Florence. Bij een toeristenpunt had ik gevraagd of ze wandelingen met een gids door de stad hadden die dag. Dat was niet zo, dus weer weg gegaan. Zie ik op hetzelfde moment een man met een bordje ‘free tour’ en een heleboel mensen daarbij. Ze waren nog niet bezig dus heb me bij het groepje aangesloten. Hij vertelde dat deze tour van oost naar west zou gaan en dat hij ’s middags nog een tour deed van noord naar zuid. Beide routes heb ik dus gelopen met uitleg en ik kan niet anders zeggen dan dat Florence een onwijs mooie en leuke stad is. Tussendoor de tours heb ik in een tentje waar alleen maar hammen en worsten aan het plafond hingen gelunched, erg lekker.
Tijdens de tweede tour in gesprek geraakt met een Amerikaan en dat was gezellig dus zijn we daarna nog de Duomo en Galleria dell ‘Accademia gaan bekijken.
’s Avonds weer alleen op pad en een restaurantje gezocht om iets Italiaans te eten. Voor de variatie pasta i.p.v. pizza genomen en dat was ook uitstekend. Florence is een echte aanrader, heb er een fantastische dag gehad, maar 1 dag is echt te kort dus nu moet ik nog wel een keer terug.

De volgende ochtend met de trein weer terug gereden en het schip op gaan zoeken waar weer een bemanninswisseling had plaatsgevonden. We hebben een nieuwe 3e stuurman een nieuwe 2e en 3e machinist. Dat is heel erg raar. De mensen waar je 1,5 maand mee aan boord zat en waar het gezellig mee was zijn dan ineens weg. Ondertussen zitten ze alweer 2 weken aan boord en is het wederom erg gezellig.

Omdat het weer steeds minder goed werd in Ravenna konden ze niet zoveel laden want dat was te gevaarlijk. Daarom zou er de volgende dag niet gewerkt worden. Rond een uur of 4 dan ook met Rik Ravenna in gegaan. Was super leuk, stadje bekeken, heerlijk gegeten in een leuk restaurant en daarna met de kap, de lasser (was ingevlogen voor deze lading, een leuke aanvulling op de bemanning) en de nieuwe 3e stuurman nog wat gaan drinken in een barretje.
De laatste dag dat we in deze haven lagen was op een zondag, dan is alles in Italië gesloten dus ben ik aan boord gebleven en heb ik gekeken hoe de laatste stukken aan boord werden gezet en alles werd vastgelast zodat we het onderweg niet zouden kwijt raken.
Maandagochtend 9 februari kwam de loods aan boord en zijn we weer richting zee gegaan. De volgende haven is Nigeria!

Er is al veel over gesproken, en in Ravenna en zelfs al daarvoor hebben we de eerste voorbereidingen al getroffen voor dit land. Zo zou het een probleem kunnen opleveren dat ik aan boord ben. Ik ben aangemonsterd als stewardes maar ik heb geen contract dus daar kunnen ze dan weer een boete voor uitschrijven. Zodoende heb ik nu een nepcontract bij Jumbo zodat ze daar in ieder geval niks over kunnen zeggen. Ook hebben we een heleboel goedkope flessen wiskey en andere ‘cadeautjes’ ingekocht in Ravenna waar we de Nigerianen mee kunnen omkopen. Dat moet dus want anders kan je een boete krijgen voor dingen die niet bestaan of kunnen ze je het leven behoorlijk zuur maken om niks. Alles schijnt daar belachelijk corrupt te zijn en er wordt hier aan boord ook niet met liefde over deze mensen gesproken. Het gaat dan met name om de autoriteiten van de haven. Ook al heb je alles op je schip tip top in orde dan gaan ze gewoon zoeken naar dingen waar ze boetes voor kunnen geven. Die boetes innen ze vervolgens zelf. Het draait bij de autoriteiten vooral om machtsmisbruik en zelfverrijking. Tot zover kan niemand van de zeelui me een positief verhaal vertellen. Wel heb ik al heel erg veel negatieve verhalen gehoord en die zijn niet misselijk. Ondertussen ben ik dan ook wel benieuwd naar Nigeria, ik kan pas oordelen als ik er zelf een keer geweest ben.
Mijn ervaring met Afrika was een hele goede, hoewel ik me zeker bewust ben van het feit dat corruptie in Afrika een van de specialiteiten is.
Nu is Nigeria natuurlijk een veel onrustiger land dan Gambia en alleen daarom kan je het al niet met elkaar vergelijken maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt.
Wat minder leuk was om te horen was dat er een Grieks schip voor de kust van Nigeria gekaapt was vorige week. Het schijnt dat die daar ten anker lag en dat is niet echt slim volgens de bemanning dus wij zullen dat in ieder geval niet gaan doen. Hopen dat we daar deze reis niet mee te maken gaan krijgen.

En dat zit je ineens weer op zee. Weer het eigen clubje en geen indringers meer in je huis. Motor weer in z’n vooruit, door de straat van Messina, dit keer niet langs de stromboli maar langs Vulcano, dat is iets meer bakboord uit als je uit de straat van Messina kom, en verder richting de straat van Gibraltar.
Om de tijd op zee te doden waren er weer een aantal activiteiten gepland. Zo had ik in Ravenna wederom inkopen gedaan voor een tapasavond. Omdat je niet twee keer dezelfde hapjes wil maken kwam er iets meer creativiteit en een groter budget bij kijken.
Zodoende op een woensdag, om de week te breken, een tapasavond gehouden. Eerst een menukaart op een oude zeekaart gemaakt, en de randjes in de fik gestoken om het een net iets interessantere ‘look’ te geven. Dat laatste was uiteraard het idee van de kapitein. Vervolgens de hele middag aan de slag met de 20 verschillende tapas die ik had bedacht. Gelukkig kreeg ik wat hulp van de kok en later ook nog van de 3e machinist en stuurman anders was het nooit op tijd klaar geweest. Ik had me namelijk een klein beetje verkeken op hoeveel werk het was om 20 verschillende tapas voor 15 man klaar te maken. Maar alles was netjes optijd klaar en het zag er erg lekker uit en dat bleek het gelukkig ook te zijn. Omdat ik er best wat werk in had gestoken had de bemmaning een oorkonde voor me gemaakt waarmee ik werd uitgeroepen tot stewardess van de maand. De kap stond er wel op dat ik de oorkonde zou tekenen als ik het er mee eens was. Natuurlijk zit er dan een addertje onder het gras en zodoende moet ik nu iedere maand minimaal 4 appeltaarten bakken omdat ik de kleine lettertjes niet had gelezen (die waren echt belachelijk klein). Wel zat er nog een flinke fles Malibu bij dus alleen daarvoor wil ik die appeltaarten al bakken.

Verder hadden ze ook nog het idee opgedaan om een schildpad te vangen en op de bbq te gooien op zondag. We voeren op dat moment weer in het schildpadden gebied waar ik zo ontzettend had genoten van de vele schildpadden.
Voor het schip hadden ze een net uitgegooid en iedereen leek heel enthousiast. Ze waren wel benieuwd hoe zo’n schildpad zou smaken en die kaapverdianen deden dat wel vaker als ze thuis waren dus waarom zou je ze dat verbieden?? Nou, ik kon wel 80 redenen bedenken, maar wie ben ik als iedereen er achter staat. Nog geen uur later komt de kapitein helemaal enthousiast naar de brug met de mededeling dat ze er een gevangen hadden. Dus ik mee naar beneden om te kijken. Ze hadden hem al in een jutezak gedaan en in een kist gelegd en ze zouden hem nat houden tot zondag (dat was 2 dagen later). Ook was er inderdaad een spoor van water waar hij uit de zee was gehaald en het voelde erg hard in die jutezak.
Ik verre van enthousiast weer naar de brug. Steeds geroepen dat ik het echt heel zielig vond en dat ze misschien wel beschermd zijn enz. Maar dat mocht allemaal niks helpen.
Uiteindelijk zouden ze hem op zaterdag gaan eten. Ze hadden me gezegd dat de kok er sate van had gemaakt dus hij zou niet meer op de bbq gaan. Iedereen me ontzettend aangemoedigd om het in ieder geval te proeven want het beest was toch al dood en nu had ik de kans. Terwijl iedereen vol smaak dat beest aan het wegwerken was heb ik met ontzettend veel tegenzin een heel klein stukje geproefd. Ja, vies was het niet maar ook niet echt lekker omdat het belachelijk zout was.
Na deze avond dacht ik dat we het gehad hadden maar toen kwam eigenlijk het echte idee pas naar boven. Rik nam me de volgende ochtend mee naar een plekje op het schip waar ik nog niet eerder geweest was en daar stond de kist met de jutezak. Wat bleek, ik was volledig genept! Ze hadden me kneiterhard in de maling genomen omdat ze wisten dat ik dat nooit leuk en goed zou vinden. Het hele gebeuren was in scène gezet en ze hadden me goed te pakken want ik was overtuigd. Ik heb al die tijd meerdere malen mijn twijfels gehad maar omdat iedereen hetzelfde verhaal vertelde en ze alles tot in detail hadden uitgewerkt had ik die twijfels overboord gegooid. Complimenten dus voor het toneelstuk. Nadat ik dit te weten kwam voelde ik me natuurlijk niet helemaal vreugdevol want ik was wel gewoon in de maling genomen en dat is nooit leuk (hoewel ik er wel waardering voor kon opbrengen uiteindelijk).
Dus ik opzoek naar iets waarmee ik ze terug kon pakken en met name de kapitein want zoals altijd kwam daar het idee vandaan. Uiteindelijk heb ik zelf het toneelstukje opgeheven (de bemanning wist namelijk niet dat Rik me had laten zien dat er geen schildpad was) door tijdens het eten te vragen hoe lang ze het toneelstuk nog vol wilden houden omdat ik best wel een dag, misschien wel twee dagen mee wilde spelen maar niet veel langer. Nu geloven zij weer dat ik het al die tijd wist en daar ga ik het dan ook maar bij houden. Mocht de kapitein ook dit stuk weer lezen dan weet hij dat ik hun ook een klein beetje in de maling heb genomen door te doen alsof ik het al die tijd al wist en hun toneelstuk heb meegespeeld.
Nu ben ik vooral blij dat alle schildpadjes nog heerlijk in de zee rond drijven.

Vlak voor de straat van Gibraltar zat ik nog even in de hut toen Rik ineens binnen kwam stormen met de mededeling dat ze midden in een reddingsoperatie zaten. Het was een zogenaamde ‘SAR-operatie’ (Search and Rescue Operation). Iedereen toch wel een beetje gespannen want je weet niet zo goed wat je dan allemaal te wachten staat. Het zou zomaar een boot met vluchtelingen geweest kunnen zijn maar dat was het niet. Er was een speedbootje op de zee aan het ronddrijven omdat ze motorpech hadden en wij waren het schip dat het dichtste bij was dus moesten wij assistentie gaan verlenen. Er naartoe gevaren, bootje gezocht en de drie mannen signalen gegeven dat hulp onderweg was en dat we ze hadden gezien. We moesten standby blijven voor het geval de drie mensen in het bootje bij ons aan boord gehaald moesten worden als het met de helikopter niet lukte. Daarom eerst op de helikopter gewacht, die ons in eerste instantie gewoon voorbij vloog. Na nadere instructies van de kapitein kwam hij weer teruggevlogen en is hij 1 voor 1 alle drie de mannen van het bootje af gaan halen. Dat was best spectaculair om te zien. Toen het bootje leeg was en de helikopter vertrokken wilde de kapitein het bootje gaan oppikken om mee te nemen aan boord. Helaas kregen we te horen dat het om drugssmokkel ging en dat het bootje als bewijs moest dienen dus konden we het niet gaan ophalen. Daarom maar weer doorgevaren richting de straat van Gibraltar waar we die dag doorheen zouden gaan. ’s Avonds de verjaardag van een matroos gevierd met een paar drankjes en de volgende dag was het bbq time, again! We varen ondertussen langs de kust van Marokko en het weer wordt steeds beter dus de bbq kon weer worden aangeslingerd.
Tijdens deze bbq heb ik denk ik wel het hoogtepunt, hoewel er al veel waren, tijdens deze reis beleefd. Op nog geen 50 meter afstand kwam er uit het niets ineens een walvis voorbij zwemmen. Dat ik mijn bord niet uit mijn handen heb laten vallen verbaast me nog steeds, ik was helemaal enthousiast. Die beesten zijn groot!!!! Zeker 10 meter was deze. We hebben z’n hele rug kunnen zien en hij was een paar keer aan het blazen. Uiteindelijk stak hij ook nog even zijn staart omhoog, schitterend gezicht! Heb er echt van genoten, hij was zo dichtbij! Hoe zuidelijker we komen hoe groter de cadeautjes worden.
Na de walvis hebben we er voor de sfeer nog maar een spelletje tegenaan gegooid, spijkerslaan. Allemaal bezigheidstherapie maar zo gezellig.

Vandaag wederom 2 walvissen op niet al te grote afstand gezien, het blijft echt indrukwekkend. De dolfijnen die je dan steeds voor het schip ziet, want die zijn er ook nog steeds, zijn dan ineens maar klein.

Vandaag voeren we ongeveer ter hoogte van Las Palmas, daar waar we waren begonnen. Omdat we daar zo lang hadden gelegen voelde je het schip richting stuurboord trekken, die wilde weer zo graag op z’n oude vertrouwde plekje gaan liggen maar we varen dapper door, en de voorbereidingen zijn ook nog steeds in volle gang. Langs de kust van West-Afrika varen we verder richting Nigeria.